«Να αναρτώ τα ονόματα των επιτυχόντων μαθητών μας ή να μην τα αναρτώ;» Ιδού ο προβληματισμός.
«To be or not to be ?»
Που λέει και ο Shakespeare δια στόματος Άμλετ αφήνοντας εποχή ανά τους αιώνες ..δηλαδή τί είπε ο άνθρωπος;
Πολύ απλά αναρωτήθηκε: να ζει κανείς ή να μη ζει; Προφανώς δεν περνούσε πολύ καλά ο Άμλετ για να διερωτάται…
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ φέτος δεν πέρασα πολύ καλά διερωτώμενη: να αναρτήσω τα ονόματα των επιτυχόντων μας ή να μην..;;!
Είναι και πολλά φέτος.. 98 ζωή να χουν..
Είμαι η Κορίνα Παπαδοπούλου ιδιοκτήτρια του Dimitria Language School στο Πλαγιάρι & την Επανομή τα τελευταία 25 χρόνια. (Πότε πέρασαν;! Άλλη συζήτηση αυτή…)
Στο θέμα μας όμως ..
Θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας τον φετινό μου προβληματισμό και να ακούσω και τις δικές σας γνώμες, θα βοηθήσει πολύ!
Καταμεσής λοιπόν του Ιουλίου ξεκίνησαν να βγαίνουν τα αποτελέσματα των ξενόγλωσσων πιστοποιητικών.
Έγιναν πολλά τηλέφωνα ανακοίνωσης από μέρους μας και στάλθηκαν άπειρα μηνύματα. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι χάρηκαν παιδιά, γονείς, καθηγητές, κι εγώ φυσικά με τη χαρά όλων.
Ναι πέρασαν όλοι σε όλα τα επίπεδα από τα μικρούλια έως τα C2 Proficiency!
Όλα καλά μέχρι εδώ, έλα μου όμως που τα τελευταία χρόνια η απόφαση μου/μας ως ομάδα είναι να μην ανεβάζουμε τα ονοματεπώνυμα των επιτυχόντων μαθητών μας σε δημόσια θέα.
Γιατί καλέ, θα με ρωτήσεις;
Όλοι το κάνουν και είναι εξαιρετική διαφήμιση της εργασίας σας!
Άσε που θα χαρούν τα παιδιά πολύ, που θα αναρτηθεί το όνομα του καθενός στο διαδίκτυο ή σε κάποιο φυλλάδιο στερεωμένο στην καλύτερη περίπτωση φαρδιά πλατιά σε μια αυλόπορτα ή στο τζαμί ενός αυτοκινήτου.. στην χειρότερη πάλι σε ένα φυλλάδιο ξαπλωμένο κατάχαμα στον δρόμο με μια πατημασιά πάνω του έτσι για να μην το πιάνει και το μάτι..
Κι εδώ θα κάνω ένα flashback, θα πάω δηλαδή καμιά 25αρια χρονάκια πίσω και θα θυμηθώ ότι είχαμε έξω από το σχολείο μας στο Πλαγιάρι μια τεράστια φωτεινή επιγραφή όπου εκεί φιγουράριζαν κάθε Σεπτέμβριο τα ονόματα των επιτυχόντων μας.
Τι καμάρι είχαν τα παιδιά! Τόσο μεγάλη ήταν η υπερηφάνεια που έφερναν τους φίλους τους στην απαστράπτουσα πινακίδα για να τους δείξουν το όνομα τους… ωραίες εποχές τότε…
Ωραίες ναι, ήμασταν και νέοι! Οι εποχές, ωστόσο, άλλαξαν και αλλάξαμε κι εμείς μαζί τους , προς το καλύτερο ελπίζω ..και έχουν αλλάξει πολλά και μέσα μου για το τι έχει σημασία τελικά και τι σίγουρα όχι.
Τι έχει σημασία τελικά;
Αυτό, λοιπόν, που έχει ουσία πλέον μέσα μου είναι το ότι οι μαθητές μας μιλούν και γράφουν Αγγλικά με ευφράδεια, συμμετέχουν σε συνέδρια, έχουν ιδέες – σπάνιο φαινόμενο στις μέρες μας- και… και το πιο σημαντικό… χτίζουν κάθε χρόνο την αυτοπεποίθηση τους και έρχονται σε επαφή με την δύναμη μέσα τους όσον αφορά την ξένη γλώσσα.
Κάθε χρόνο από την αρχή της σχολικής χρονιάς γνωρίζω ότι θα περάσουν όλοι τις εξετάσεις, γιατί απλά το θέλουν πολύ και θα προσπαθήσουν πολύ για την πιστοποίηση Αγγλικών. Ο καθένας φυσικά για άλλο λόγο.. αλλά δεν έχει σημασία.. αυτό είναι μια άλλη συζήτηση .
Όταν έχεις κίνητρο μεγάλο κινείς βουνά.
Αυτό που δεν ξέρουν οι μαθητές μας είναι πως ο δικός μου στόχος και των συναδέλφων μου, από το πρώτο κιόλας μάθημα του Σεπτεμβρίου, είναι να μάθουν λεξιλόγιο μέσα από ιστορίες, κείμενα, άρθρα, videos, και διάδραση γενικότερα.
Ο στόχος μας είναι η γλώσσα και το να γνωρίσω ποιος θέλω να είμαι σε αυτή τη ζωή.
Και τώρα θα σκεφτείς «οκ θέλεις εν έτει 2024 να μάθουν την γλώσσα και η πιστοποίηση να έρθει ως ευκόλως εννοούμενο, γιατί όμως αρνείσαι να αναρτήσεις τα ονόματα των παιδιών;
Ε.ε..γιατί ;!Αφού όλοι το κάνουν..»
Θα σας πω γιατί ..
Γιατί δεν θεωρώ την επιτυχία στις εξετάσεις αυτοσκοπό σε καμία περίπτωση.
Γιατί λίγη σημασία έχει εν έτει 2024 ένα ξενόγλωσσο πιστοποιητικό εάν δεν γνωρίζεις να επικοινωνείς σωστά.
Γιατί τα ονοματεπώνυμα δεν είναι τρόπαια να τα κρεμάσεις σε ταμπέλες σαν την φρεσκοαπλωμένη μπουγάδα που μοσχομυρίζει.
Γιατί απλά πολύ απλά το κάνουν όλοι…
Γιατί όταν το κάνουν όλοι, εσύ πρέπει να βρεις έναν νέο τρόπο τον οποίο αργότερα θα ακολουθήσουν οι πολλοί.
Γιατί εάν δεν σταματήσω εγώ, εσύ, εμείς, αυτοί, όλοι οι συνάδελφοί μου να διαλαλούμε το αυτονόητο, δεν θα το σταματήσει κανείς και θα διαιωνίζουμε μία πρακτική που ανήκει στο παρελθόν ανεπιστρεπτί και σίγουρα όχι στο τώρα μας.
Γιατί οι γενιές έχουν αλλάξει ονόματα & νοοτροπίες και οι γεννημένοι από το 2013 και μετά ονομάζονται Gen Alpha ενώ η δική μου γενιά ήταν η Generation X.
Γιατί η Gen Alpha θα ασχολούνται με εργασίες που δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη και σίγουρα δεν τους αφορά να δουν το όνομα τους λουστραρισμένο σε μια νέον ταμπέλα του πεζοδρομίου.
Δεν θα κρύψω ότι φέτος παραλίγο να λυγίσω και να πω θα τα αναρτήσουμε τα ονόματα, είναι πολλά μάνα μου..
Άκουσα κάποτε ότι όταν είσαι έτοιμος να βγεις από μια κακή συνήθεια, τότε είναι που θα γίνουν τα πάντα γύρω σου για να ξαναγυρίσεις σε αυτήν, στην ασφάλεια δηλαδή του γνώριμου.
Κάτι σαν ένα τελευταίο απαιτητικό τεστ που εάν γράψεις καλά, πας απευθείας στην επόμενη πίστα.
Ευτυχώς η μεγάλη μου κόρη – Generation Millennials – (τι γενιά κι αυτή) άρθρωσε ένα βροντερό όχι χωρίς να πει όχι.
Το όχι της ήταν μία απλούστατη ρητορική ερώτηση που δεν σήκωνε περαιτέρω συζήτηση: «Για ποιό λόγο;»
Και θα κλείσω με αυτό: Για ποιο λόγο να μην πάμε όλοι ένα βήμα παρακάτω σε αυτό που πραγματικά έχει ουσία στα ξενόγλωσσα σχολεία μας και ξέρουμε να το κάνουμε πολύ καλά τόσα χρόνια τώρα;
~Κορίνα Παπαδοπούλου
Εκπαιδευτικός και Ιδιοκτήτρια DLS