Είμαι η Κορίνα Παπαδοπούλου απόφοιτος Αγγλικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και ιδιοκτήτρια του σχολείου Αγγλικών Dimitria Language School στο Πλαγιάρι. Επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας την γνώμη μου για τα ατομικά μαθήματα μέσα από τον αγαπημένο μου τρόπο διδασκαλίας, το storytelling.
Θα ξεκινήσω, λοιπόν, την αφήγηση της δικής μου ιστορίας.
Η πρώτη μου επαφή με την διδασκαλία Αγγλικών ήρθε αναπάντεχα όταν ως φοιτήτρια οι γονείς των πρώτων μαθητών μου έκαναν μια γενναία πράξη.. μου εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους!
Νιώθω ακόμα βαθιά ευγνωμοσύνη για τη γενναία αυτή πράξη εμπιστοσύνης στο ξεκίνημα μου και τη θυμάμαι πάντα όταν δίνω ευκαιρίες συνεργασίας σε νέους καθηγητές.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..
Ξεκίνησα λοιπόν ως φοιτήτρια να αναλαμβάνω ατομικά μαθήματα Αγγλικών…
Πέρασε ένας χρόνος μαθημάτων όταν συνειδητοποίησα πως ενώ η τυπική εργασία ήταν άψογη, έλειπε κάτι.
Αυτό που έλειπε αδυνατούσα τότε να του δώσω όνομα, το ένιωθα, ωστόσο, μέσα από τους μαθητές μου και μέσα από την δική μου ανάγκη να ζωντανέψει το μάθημα χωρίς να είναι απλά διεκπεραιωτικό. Για μένα η μοναξιά του 1-1 lessons ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα και καθρεφτιζόταν έντονα στα μάτια των τότε μαθητών μου.
Εδώ θέλω να τονίσω πως είχα να κάνω με επιμελείς μαθητές, οι οποίοι δεν είχαν μαθησιακές προκλήσεις. Παρόλο που υπήρχε ροή στην διαδικασία, κατάλαβα πως η έλλειψη διάδρασης μέσα από την διαφορετικότητα της ομάδας στερούσε από τα παιδιά το κίνητρο της γνώσης για τη χαρά της γνώσης!
Τότε πήρα την απόφαση να πάμε όλοι μαζί παρακάτω. Έτσι κι έγινε. Αποδέχθηκα με χαρά την πρόταση εργασίας σε ένα μικρό φροντιστήριο Ιταλικών στην Επανομή. Ο στόχος της τότε εργοδότριας μου ήταν να οικοδομηθεί το τμήμα Αγγλικών και έτσι βούτηξα μαζί της στα βαθιά και η γενναία αυτή βουτιά και των δυο μας έβγαλε σε ένα πανέμορφο νησί.
Τότε ήταν που έγινε για μένα το αδιανόητο. Ξαφνικά το μάθημα με την ομάδα μέσα στην τάξη απέκτησε ζωντάνια. Η ομάδα είχε μια δυναμική που μας γέμιζε με την διάθεση να μιλάμε και να γράφουμε στα Αγγλικά, σίγουρα όχι γιατί έπρεπε αλλά γιατί το θέλαμε. Οι μαθητές μοιράζονταν τις απόψεις τους και πίστεψε με ήταν τόσες πολλές και διαφορετικές που μάθαιναν ο ένας από τον άλλο κι εγώ ένιωθα μαέστρος μιας ορχήστρας που μαθαίνει να συνεργάζεται και να παράγει μελωδικούς ήχους και λίγο αργότερα τραγούδια.
Πολύ γρήγορα τα παιδιά άρχισαν να μιλούν Αγγλικά – και το πιο σημαντικό για μένα – ανυπομονούσαν να βρεθούν στην ίδια τάξη με τους φίλους τους να γελάσουν, να μάθουν μέσα από κοινές δραστηριότητες, να μαλώσουν και να συμφιλιωθούν.
Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και θέλει να μαθαίνει να συνεργάζεται, ώστε αργότερα να δημιουργήσει αρμονικές οικογένειες, μικρές κοινότητες, υγιείς σχέσεις, καριέρες…
Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια και η εμπειρία με δίδαξε πως τα ατομικά μαθήματα αφορούν αποκλειστικά τους μαθητές που λόγω των μαθησιακών τους δυσκολιών χρήζουν την ατομική προσοχή ενός καλά εκπαιδευμένου καθηγητή που σέβεται την εργασία του.
Τα χρόνια πέρασαν και το 1999 ξεκίνησα το δικό μου σχολείο Αγγλικών
Αγαπώ την λέξη σχολείο…αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Μέχρι σήμερα έχουμε εργαστεί και με ατομικά μαθήματα Αγγλικών, όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο. Πολλά από τα ατομικά μας έχουν ενταχθεί σε τμήματα μετά από δική τους πρωτοβουλία. Αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια γιατί όταν ανακτάς την χαμένη σου αυτοπεποίθηση λόγω των μαθησιακών σου προκλήσεων, επιδιώκεις την κοινωνικοποίηση της ομάδας.
Κάποτε διάβασα ότι :
«οι μαθητές μαθαίνουν από τους συμμαθητές τους και όχι από τον δάσκαλο και ότι τα παιδιά μαθαίνουν μόνο από τις πράξεις των γονιών τους και όχι από τα λόγια τους»
Μα πόση αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια, μία αλήθεια που την έχω βιώσει προσωπικά, παρακολουθώντας τους μαθητές μου μέσα στην τάξη και τα δικά μου παιδιά στο σπίτι.
Η ιστορία της «Μαρίας»
Κι εδώ θέλω να κλείσω με μία μικρή ιστορία που ξέρω ότι θα βοηθήσει πολλούς γονείς που αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε ατομικά και ομαδικά μαθήματα.
Ας υποθέσουμε ότι η ηρωίδα της ιστορίας είναι η Μαρία, της οποίας οι γονείς επέλεξαν να μην συνεχίσει τα Αγγλικά στην τάξη μας, αλλά να κάνει ατομικά στο σπίτι με καθηγητή.
Εδώ οφείλω να προσθέσω ότι η Μαρία είναι εκτός από άριστη μαθήτρια και ένα εξαιρετικά αξιολάτρευτο κοινωνικά πλάσμα που σε σκλαβώνει με το ταμπεραμέντο της. Όταν ρώτησα τους γονείς τον λόγο που η Μαρία δεν θα συνέχιζε την επόμενη χρονιά μαζί μας, μου είπαν με ειλικρίνεια που εκτίμησα, ότι το επιλέγουν για να κάνει το παιδί δύο τάξεις σε μια χρονιά και με ευχαρίστησαν πολύ για τα όσα είχαμε κάνει για το παιδι τους.
Προτίμησα να μην πω τίποτα για τις ευκαιρίες που δίνουμε στους μαθητές μας να ολοκληρώσουν πιο σύντομα τους κύκλους μαθημάτων όταν είναι άριστοι, προτίμησα να μην μιλήσω για τον μύθο του πάω πιο γρήγορα με τα ατομικά μαθήματα, προτίμησα να μην πω τα πολλά που είχα στο κεφάλι μου για το κυνήγι των πιστοποιητικών εις βάρος της γλώσσας.
Σκέφτηκα για μια στιγμή το ρήμα «βιάζομαι» που σημαίνει «μου ασκώ βία»..
Σκέφτηκα και το ότι με το ατομικό δεν πας πιο γρήγορα, απλά πας μόνος σου.
Ωστόσο, προτίμησα να σιωπήσω, και αντί γι ‘ αυτό τους ευχαρίστησα για την συνεργασία μας και τους ευχήθηκα καλή αρχή.
Λίγους μήνες αργότερα συνάντησα την Μαρία τυχαία στον δρόμο και με παιδικό αυθορμητισμό, μοιράστηκε μαζί μου την δική της αλήθεια:
«μου λείπετε όλοι πολύ, μου λείπουν οι συμμαθητές μου, ο τρόπος με τον οποίο μαθαίναμε Αγγλικά χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι μαθαίνουμε, μου λείπει η τάξη μου»
Πολλές είναι οι φορές που σκέφτομαι τον Οδυσσέα μας και το ταξίδι προς την Ιθάκη του και τελικά καταλαβαίνω πως το ταξίδι του είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία για εκείνον, από τον τελικό του προορισμό.
Και εδώ θέλω να ευχαριστήσω όλους τους μαθητές μου/μας πλέον, στο σχολείο Αγγλικών μας , που μας επιτρέπουν να γινόμαστε συνοδοιπόροι στο δικό τους ταξίδι μάθησης προς το δικό τους νησί, ότι και να είναι αυτό για τον καθένα σας ξεχωριστά!
Σας ευχαριστώ όλους έναν έναν.
~Κορίνα Παπαδοπούλου
Εκπαιδευτικός και Ιδιοκτήτρια DLS